In het weekend van 1 en 2 april verhuisde ik naar München en dat ging zo voorspoedig, dat we op zondag een dagje vrij hadden. Nu was het natuurlijk geen slecht plan om München te gaan verkennen, maar mijn vader kwam met een nóg beter idee: omdat we toch de auto tot onze beschikking hadden, konden we net zo goed naar de bergen rijden. En daar zei ik natuurlijk geen nee tegen!
We besloten om naar Garmisch-Partenkirchen te rijden en vanuit daar met de gondel naar de Zugspitze te gaan. Het was een prachtige dag, dus we dachten het wel te redden met een zomerjas en extra vest. We pakten de auto en reden in iets meer dan een uur naar Garmisch (95 km in totaal). Er was bijna niemand op de weg, dus we waren er snel. Omdat de reis zo goed ging, besloten we verder te rijden, de Oostenrijkse grens over en naar het dorpje Ehrwald, waar we een paar keer op wintersport geweest waren. In ongeveer anderhalf uur zijn we uiteindelijk van het drukke München naar de wijde en uitgestrekte Wettersteingebergte gereden. Dat geloof je toch niet?!
Het duurde ongeveer een half uur voordat de bergen in zicht kwamen. Een prachtig (voor)uitzicht!
Ehrwald ligt op ongeveer 1000 meter boven zeeniveau en is populair bij wintersporters omdat het aan de voet van de Zugspitze ligt. Bovendien kun je vanuit Ehrwald ook makkelijk naar Lermoos, een andere gewilde wintersportbestemming. Omdat er bijna niemand op straat te bekennen was, dachten wij dat het wintersportseizoen toch wel op zijn einde liep. We aten een Apfelstrudel bij de Sonnenspitze (waar we 15 jaar geleden gelogeerd hebben tijdens de wintersport) en reden daarna door naar het Talstation van de Zugspitzbahn op 1225 meter hoogte. Schrik niet, maar een Berg- und Talfahrt-ticket voor de Zugspitzbahn kost maar liefst €42! Dit is best een hoge prijs, maar achteraf was het het voor ons helemaal waard!
Technisch gezien is dit helemaal geen Lotte loopt, want een echte bergwandeling hebben we niet gemaakt. Daar waren de wandelpaden (nog) niet geschikt voor, want er lag - tot onze grote verrassing - nog een behoorlijk pak sneeuw en er werd nog volop geskied! Tijdens ons ritje in de gondel (van 1225 naar 2950 meter hoogte binnen 10 minuten, oh my!) daalde de temperatuur bovendien van 12 graden boven naar 4 graden onder nul. Hier hadden we in ons enthousiasme óók even geen rekening mee gehouden... Ik had weliswaar mijn bergschoenen aan, maar droeg verder alleen een zomerjas. Een ijzige wind maakte het nóg kouder, maar ik had er niet heel veel last van. Ik was nog nooit zó hoog geweest en was helemaal door het dolle heen vanwege het prachtige uitzicht en überhaupt het besef dat ik weer in de bergen was. Zweite Heimat enzo ;-).
Het uitzicht vanuit de gondel. Je moet in ieder geval geen hoogtevrees hebben als je hierin wilt zitten, zeker als je bedenkt dat je gemiddeld met 99 anderen in de kabine zit ;-). Ons ritje was relatief rustig met maar tien mensen in totaal.
Vanuit de gondel heb je prachtig uitzicht op het dal, maar ook op de rotspartijen waar de kabine langsgaat. Af en toe leek het ook net alsof de gondel recht op de rotsen afraasde, maar dan ging 'ie op het laatste moment toch weer steil omhoog. Heel gaaf!
De Zugspitze is met haar 2962 meter de hoogste berg van Duitsland en ligt precies op de grens van het Duitse Bayern en Tirol in Oostenrijk. De berg is ook vanaf beide kanten te bereiken, namelijk via Garmisch-Partenkirchen en Ehrwald. Zo kan het dus zijn dat je op het ene moment in Oostenrijk en het andere moment in Duitsland loopt of skiet. Zelf merk je daar natuurlijk niets van, behalve dan dat je telefoon op hol slaat en steeds meer 'Welkom in Oostenrijk'- en 'Welkom in Duitsland'-berichtjes door elkaar stuurt ;-).
Op de achtergrond vloog toevallig net de Bundesadler langs!
De Duitsers en Oostenrijkers zijn trots op hun Zugspitze, en dat merk je ook aan de Erlebniswelt die eromheen gebouwd is. Je vindt er een compleet museum over de geschiedenis en de toekomst van de berg, een Schneekristall-koepel en verschillende souvenirwinkels en restaurants. Nogal toeristisch dus, maar je vindt er, naast de de moderne architectuur van o. a. de restaurants en de koepel, ook nog het traditionele houten Münchnerhaus, dat al in 1897 gebouwd is.
Het Münchnerhaus is een echte Berghütte waarin je ook nog kunt overnachten. Misschien iets voor mijn zomervakantie, dan kan ik niet alleen zeggen dat ik op bijna 3000 meter hoogte gelopen heb, maar ook geslapen :-).
Vanaf het platform heb je een gigantisch panorama-uitzicht op de hoogste toppen van de Oostenrijkse, Zwitserse en Italiaanse Alpen. Pap en ik hebben zelfs de Großglockner (Hohe Tauern, 3798 m) en de Piz Bernina (Berninamassief, 4055 m) in de verte gezien, ondanks het feit dat de lucht niet helemaal helder was. Prachtig! Het geeft mij sowieso altijd een heel prettig gevoel om bovenop een berg te staan, omdat de wereld letterlijk aan je voeten ligt, maar je je tegelijkertijd ook enorm klein en nietig voelt. Je bent enerzijds ongelofelijk trots dat je de top bereikt hebt (dit gaat natuurlijk niet echt op voor vandaag, want we hebben niet echt een prestatie geleverd, maar als je naar de top gelopen/geklommen bent, heb je dit gevoel wel) en anderzijds besef je je dat er nog zoveel meer te beleven is. Aan de ene kant een soort gevoel van rust en volmaaktheid (hoger dan de top kan je niet gaan), aan de andere kant het besef dat het altijd nog nèt ietsje beter of sneller kan. En daarnaast ook nog een wijze raad, namelijk het feit dat we echt moeten oppassen dat we de wereld niet kapotmaken. Dan zou er namelijk geen sneeuw meer liggen in april...
Al met al hebben we een onwijs leuke dag op en nabij de Zugspitze gehad. Het voelde geweldig om weer wat frisse berglucht in te ademen en tegelijkertijd de adembenemende uitzichten in me op te nemen en te fotograferen. De accu van mijn camera was aan het einde van de dag helemaal leeg, maar dat kan ook door de kou komen. Mijn eigen accu was er ook aan toe om opgeladen te worden, dus ik heb die nacht heerlijk gedroomd over besneeuwde bergtoppen en knusse alpendorpjes ;-).
Tschüß!
Lotte
0 reacties:
Een reactie posten