Eén keer per maand vertonen het Ketelhuis in Amsterdam en Filmhuis Lumen te Delft in samenwerking met het Goethe Institut en het Duitsland Instituut Amsterdam een Duitse film die verder niet in Nederlandse bioscopen draait, maar het wél waard is om bekeken te worden. Dit alles onder de noemer Deutsches Kino. Tot augustus kan ik de films die in deze reeks vertoond worden natuurlijk niet bekijken, maar ik heb hier in München wél goede alternatieven, zoals de bioscoop en Netflix. Daar zijn heel veel interessante, leuke, ontroerende of spannende Duitse films te zien!
Afgelopen week bekeek ik op Netflix de tragikomedie Honig im Kopf. Deze meer dan twee uur durende film is gemaakt in 2014 en gaat over een jong meisje dat te maken krijgt met Alzheimer. Haar opa lijdt namelijk aan deze ziekte en het gaat steeds slechter met zijn geheugen. Het meisje weet eerst niet goed wat ze hiermee aan moet, maar besluit uiteindelijk om haar opa op een laatste reis mee te nemen, en wel naar Venetië; een stad waar hij goede herinneringen aan heeft. Leg de zakdoekjes maar alvast klaar, want het is echt een onwijs zielige, maar ook mooie film.
(Bron)
Het verhaal
De opa van de elfjarige Tilda Rosenbach, Amandus, heeft zijn hele leven gewerkt als dierenarts en is jarenlang getrouwd geweest met zijn vrouw Margarete. Op een dag sterft oma Margarete echter en blijft opa Amandus alleen achter. Tijdens de begrafenis maakt Amandus een verwarde indruk, maar er wordt nog niet veel achter gezocht. Tilda probeert hem daarna zo vaak te bezoeken als ze kan, maar dat gaat niet even makkelijk met twee fulltime werkende ouders, die ook nog eens vaak ruzie met elkaar hebben. Wanneer haar ouders haar wél langs kunnen brengen, gaat Tilda samen met haar opa naar het graf van oma en vertelt opa haar verhalen over vroeger.
Op een dag wordt Amandus door de politie thuisgebracht omdat hij zelf naar het kerkhof wilde gaan en plotseling de weg niet meer wist. Tilda en haar vader Niko treffen bij Amandus thuis een enorme chaos aan en Niko besluit om zijn vader in huis te nemen. Tilda's moeder Sarah heeft het hier niet altijd makkelijk mee, omdat Amandus per ongeluk behoorlijk wat dingen 'fout' doet. Hij laat bijvoorbeeld bijna het huis afbranden omdat hij vergeten was dat hij een taart in de oven had gezet, en hij noemt Sarah constant Sandra. Amandus kan hier vanwege zijn ziekte niets aan doen en is hier vaak verdrietig over, maar vergeet dit ook altijd weer. Hij beschrijft zijn ziekte zelf als het hebben van Honig im Kopf; het gevoel dat je honing in je hoofd hebt. Alle herinneringen kleven aan elkaar, gaan door elkaar en lossen in elkaar op.
Wanneer opa Amandus per ongeluk een groot tuinfeest bij de familie Rosenbach verpest, is de maat vol. Niko gaat op zoek naar een verzorgingstehuis voor zijn vader. Wanneer Tilda dit hoort, neemt ze zelf het heft in handen en verzint een ontsnappingsplan. Ze heeft van haar dokter gehoord dat het Alzheimerpatiënten helpt om zich dingen uit het verleden te herinneren, en omdat Amandus haar vaak verteld heeft over zijn reis naar Venetië met Tilda's oma, besluit Tilda om met hem naar Venetië te gaan. In het geheim pakt ze koffers en op een vroege ochtend zet ze opa in de auto en rijden ze (met enige moeite) naar het Hauptbahnhof van Hamburg, vanwaar ze de trein naar Venetië pakken. En zo wordt de film opeens een soort roadmovie. De reis verloopt aanvankelijk redelijk, maar Amandus vergeet steeds meer en daardoor gaat de trip ook niet meer zoals gepland. Zullen opa en kleindochter ooit nog in Venetië aankomen?
Een film met een lach en een traan
Ik vond Honig im Kopf echt een prachtige film. Het onderwerp is natuurlijk heel zwaar en beladen (en voor mij ook herkenbaar), maar het fijne was dat opa Amandus ondanks zijn ziekte zijn humor niet verloor. De vele grapjes die in de film voorkomen, maken het geheel weer iets luchtiger. Gemengde gevoelens, dus; enerzijds heeft de film een vrolijke sfeer, maar anderzijds steekt Amandus' Alzheimer elke keer weer de kop op. Maar dat is ook zoals het in werkelijkheid is: heldere momenten worden afgewisseld met momenten van complete verstandsverbijstering. Een representatief beeld van de ziekte Alzheimer geeft de film overigens niet zozeer, want Alzheimer is er in ontzettend veel verschillende vormen. Maar de film geeft je wel een goed inzicht in één bepaalde variant van deze ziekte, namelijk die waarbij humor behouden blijft. Het roadmovie-achtige filmscenario is verder niet erg waarschijnlijk; een meisje van elf dat met haar dementerende opa door Duitsland en Italië toert. Maar dat neem je voor lief, omdat het verhaal zó mooi en ontroerend is. Sommige filmbeelden zijn ook te mooi om waar te zijn (het huis van de familie Rosenbach is bijvoorbeeld wel erg perfect), maar dat geeft de film wel iets extra's. En de beelden van Tilda's en Amandus' reis door de Alpen zijn écht fantastisch, ook al weet je dat dit in het echt nooit zo zou gebeuren. Nog iets extra's aan de film geeft de goed uitgekozen filmmuziek. Ik kende een aantal nummers goed en het was daarom extra bijzonder om ze in deze film te horen. Ze vormen een goede aanvulling bij het beeld en de gesproken tekst.
Tot slot vond ik de acteurs in de film ook onwijs goed spelen, en dan met name Tilda, vader Niko en opa Amandus. Tilda en Niko zijn in het echt ook dochter en vader (Emma Schweiger en Til Schweiger, die ook erg bekend is als regisseur), en hun band komt in de film erg goed over. Bovendien heeft Emma Schweiger de rol van de enerzijds naïeve en anderzijds wijze Tilda heel goed vertolkt. Opa Amandus wordt gespeeld door de bekende Duitse komiek Dieter Hallervorden, maar die kan dus ook erg goed uit de voeten met de wat meer serieuze rollen. Als Amandus speelt hij vaak een verwarde en emotionele oude man, en dat heeft echt overtuigend gedaan.
Al met al is Honig im Kopf zeker het bekijken waard. Ondanks de soms absurde situaties is het verhaal echt aangrijpend, zijn de beelden onwijs mooi en spelen de acteurs erg goed. Ik kan het alleen maar aanraden om deze film te bekijken! Maar zoals ik al zei... leg de tissues dan maar alvast in de buurt! Honig im Kopf is sowieso te vinden op de Duitse versie van Netflix (met Duitse of Engelse ondertitels), maar ook op Youtube staan een paar versies (bijvoorbeeld deze). Let er dan wel op dat de film niet ondertiteld is. Als je daarentegen de dvd koopt, is dat wél zo.
De trailer van Honig im Kopf:
Op een dag wordt Amandus door de politie thuisgebracht omdat hij zelf naar het kerkhof wilde gaan en plotseling de weg niet meer wist. Tilda en haar vader Niko treffen bij Amandus thuis een enorme chaos aan en Niko besluit om zijn vader in huis te nemen. Tilda's moeder Sarah heeft het hier niet altijd makkelijk mee, omdat Amandus per ongeluk behoorlijk wat dingen 'fout' doet. Hij laat bijvoorbeeld bijna het huis afbranden omdat hij vergeten was dat hij een taart in de oven had gezet, en hij noemt Sarah constant Sandra. Amandus kan hier vanwege zijn ziekte niets aan doen en is hier vaak verdrietig over, maar vergeet dit ook altijd weer. Hij beschrijft zijn ziekte zelf als het hebben van Honig im Kopf; het gevoel dat je honing in je hoofd hebt. Alle herinneringen kleven aan elkaar, gaan door elkaar en lossen in elkaar op.
Wanneer opa Amandus per ongeluk een groot tuinfeest bij de familie Rosenbach verpest, is de maat vol. Niko gaat op zoek naar een verzorgingstehuis voor zijn vader. Wanneer Tilda dit hoort, neemt ze zelf het heft in handen en verzint een ontsnappingsplan. Ze heeft van haar dokter gehoord dat het Alzheimerpatiënten helpt om zich dingen uit het verleden te herinneren, en omdat Amandus haar vaak verteld heeft over zijn reis naar Venetië met Tilda's oma, besluit Tilda om met hem naar Venetië te gaan. In het geheim pakt ze koffers en op een vroege ochtend zet ze opa in de auto en rijden ze (met enige moeite) naar het Hauptbahnhof van Hamburg, vanwaar ze de trein naar Venetië pakken. En zo wordt de film opeens een soort roadmovie. De reis verloopt aanvankelijk redelijk, maar Amandus vergeet steeds meer en daardoor gaat de trip ook niet meer zoals gepland. Zullen opa en kleindochter ooit nog in Venetië aankomen?
Om hier achter te komen, zul je de film zelf moeten kijken! (Foto: bron).
Een film met een lach en een traan
Ik vond Honig im Kopf echt een prachtige film. Het onderwerp is natuurlijk heel zwaar en beladen (en voor mij ook herkenbaar), maar het fijne was dat opa Amandus ondanks zijn ziekte zijn humor niet verloor. De vele grapjes die in de film voorkomen, maken het geheel weer iets luchtiger. Gemengde gevoelens, dus; enerzijds heeft de film een vrolijke sfeer, maar anderzijds steekt Amandus' Alzheimer elke keer weer de kop op. Maar dat is ook zoals het in werkelijkheid is: heldere momenten worden afgewisseld met momenten van complete verstandsverbijstering. Een representatief beeld van de ziekte Alzheimer geeft de film overigens niet zozeer, want Alzheimer is er in ontzettend veel verschillende vormen. Maar de film geeft je wel een goed inzicht in één bepaalde variant van deze ziekte, namelijk die waarbij humor behouden blijft. Het roadmovie-achtige filmscenario is verder niet erg waarschijnlijk; een meisje van elf dat met haar dementerende opa door Duitsland en Italië toert. Maar dat neem je voor lief, omdat het verhaal zó mooi en ontroerend is. Sommige filmbeelden zijn ook te mooi om waar te zijn (het huis van de familie Rosenbach is bijvoorbeeld wel erg perfect), maar dat geeft de film wel iets extra's. En de beelden van Tilda's en Amandus' reis door de Alpen zijn écht fantastisch, ook al weet je dat dit in het echt nooit zo zou gebeuren. Nog iets extra's aan de film geeft de goed uitgekozen filmmuziek. Ik kende een aantal nummers goed en het was daarom extra bijzonder om ze in deze film te horen. Ze vormen een goede aanvulling bij het beeld en de gesproken tekst.
Tot slot vond ik de acteurs in de film ook onwijs goed spelen, en dan met name Tilda, vader Niko en opa Amandus. Tilda en Niko zijn in het echt ook dochter en vader (Emma Schweiger en Til Schweiger, die ook erg bekend is als regisseur), en hun band komt in de film erg goed over. Bovendien heeft Emma Schweiger de rol van de enerzijds naïeve en anderzijds wijze Tilda heel goed vertolkt. Opa Amandus wordt gespeeld door de bekende Duitse komiek Dieter Hallervorden, maar die kan dus ook erg goed uit de voeten met de wat meer serieuze rollen. Als Amandus speelt hij vaak een verwarde en emotionele oude man, en dat heeft echt overtuigend gedaan.
Al met al is Honig im Kopf zeker het bekijken waard. Ondanks de soms absurde situaties is het verhaal echt aangrijpend, zijn de beelden onwijs mooi en spelen de acteurs erg goed. Ik kan het alleen maar aanraden om deze film te bekijken! Maar zoals ik al zei... leg de tissues dan maar alvast in de buurt! Honig im Kopf is sowieso te vinden op de Duitse versie van Netflix (met Duitse of Engelse ondertitels), maar ook op Youtube staan een paar versies (bijvoorbeeld deze). Let er dan wel op dat de film niet ondertiteld is. Als je daarentegen de dvd koopt, is dat wél zo.
De trailer van Honig im Kopf:
Mocht je de film ook bekeken hebben, laat me dan vooral weten wat je ervan vond. Ik ben benieuwd!
Tschüß!
Lotte
0 reacties:
Een reactie posten