Lotte leest: Sophia, der Tod und ich

Soms lees je een boek uit en denk je: Wàt heb ik nou net gelezen? Sophia, der Tod und ich, de debuutroman van de Duitse muzikant Thees Uhlmann, is precies zo'n boek. En dat bedoel ik in positieve zin: Het verhaal, hoe absurd het ook mag zijn, zorgt voor een lach en een traan (en vaak tranen van het lachen).

Foto: http://www.theesuhlmann.de

De hoofdpersoon van het verhaal, wiens naam we verder niet te horen krijgen, is een veertiger met een doorsnee leven: Hij is bejaardenverzorger, houdt van voetbal en stiekem ook nog een beetje van zijn ex-vriendin Sophia, en gaat elk weekend naar zijn favoriete café Bei Johnny. Verder heeft de verteller nog een zoon (Johnny, inderdaad vernoemd naar het café) bij een andere vrouw, maar deze mag hij niet bezoeken. Daarom stuurt de verteller Johnny elke dag een kaart met een kort berichtje en zelfgemaakte tekening op de voorkant. Helaas zonder al teveel succes.

"Im ersten Jahr der Postkarten hatte ich noch gedacht, dass durch das Wiederholen des guten Aktes eine Besserung eintreten und sich die Beziehung zur Mutter und Familie der Mutter meines Kindes normalisieren würde. Aber es kam nichts."

Es klingelte an der Tür
Een ietwat teleurstellend, maar draaglijk leventje dus. Totdat er opeens bij de verteller aangebeld wordt, en er niemand minder dan de Dood voor de deur staat. Die deelt hem mee dat hij nog maar 3 minuten te leven heeft: Mocht de verteller nog dringende wensen hebben, dan kan er misschien iets geregeld worden. En de Dood is bloedserieus. De verteller blijft verbazingwekkend kalm, wenst een miljoen en discussieert met de Dood over deze nogal 'standaard' wens. En dan zijn de 3 minuten voorbij. De Dood staat al klaar om de verteller mee te nemen, maar dan wordt er plots wéér aangebeld:

"Der Tod sagte: »Es hat geklingelt.«

Ich: »Ich weiß. Ich hab’s gehört.«

Er: »Niemand klingelt, wenn ich bei der Arbeit bin.«

Ich: »Soll ich ihn wegschicken? Ganz schön unhöflich.«

Er: »Niemand KANN klingeln, wenn ich arbeite. Das ist sozusagen ... nicht vorgesehen!«

Ich: »Nicht vorgesehen. Nicht vorgesehen ... herrlich. Der Tod hat etwas sehr angenehm Deutsches an sich.«

Er: »Was machen wir jetzt?«

Ich: »Der Tod fragt mich, was wir jetzt machen? Wahnsinn. Wir fragen, ob der da vor der Tür Skat spielen kann. Schließlich sind wir dann zu dritt. Kannst du Skat?«

Er: »Nein.«

Ich: »Ich auch nicht.«"

De Dood besluit om de deur toch maar te openen, en ze treffen Sophia aan. De verteller was helemaal vergeten dat hij samen met zijn ex zijn moeder zou bezoeken... De Dood weet niet wat hij met de situatie aanmoet, maar wil toch ook wel graag iets van het leven proeven. Wat voor risico's dit 'plichtsverzuim' met zich mee brengt, zal later blijken. Een scala aan absurde situaties volgt, waaronder een komisch bezoek aan de Hugenootse moeder van de verteller, een wilde nacht in een pension langs de snelweg en een race tegen de klok om Johnny's huis te bereiken. Om te begrijpen wat deze situaties met elkaar gemeen hebben, moet je zelf het boek maar lezen :-)

Een goed boek? 

Misschien wil je na het lezen van bovenstaande samenvatting niet gelijk naar de boekhandel sprinten om het boek te kopen. Toen ik informatie over het boek las, dacht ik precies hetzelfde. Het verhaal is eigenlijk ontzettend chaotisch en ongeloofwaardig, maar dat is juist wat het uiteindelijk zo leuk maakt. De schrijfstijl is makkelijk en geeft precies het karakter van de verteller weer. Verwacht eindeloze gedachtegangen van de hoofdpersoon, maar niet op een saaie manier: De verteller denkt nog steeds op zijn eigen manier over de normaalste dingen van de wereld na, terwijl de Dood letterlijk over zijn schouder meekijkt. De hoofdpersonen worden dusdanig beschreven, dat je je écht een beeld van ze vormt, hardop om ze moet lachen en af en toe met een brok in je keel zit. Het verhaal heeft een zwaar achterliggend thema, maar het is heel luchtig en met veel (droge) humor geschreven. Je moet ervan houden, maar ik ben zeker fan! 

Dit boek, hoe grappig het ook geschreven is, drukte mij weer eens met mijn neus op de feiten. Het leven kan zo voorbij zijn, dus leef het goed. Dit hoeft echter helemaal niet moeilijk te zijn. Samenzijn met familie en tevreden zijn met kleine dingen zijn al een stap in de juiste richting. Leer waarderen! Met deze wijze woorden wil ik mijn blog graag afsluiten :-)

Tschüß!

PS. Mocht je de Duitse citaten nou toch niet zo goed begrijpen, dan heb ik goed nieuws: Vanaf 25 oktober ligt de Nederlandse vertaling van Sophia, der Tod und ich in de winkel. Ik zeg: lezen! 

PPS. Thees Uhlmann heeft zelf een luisterboek van zijn roman gemaakt. Dit kun je, als je een abonnement hebt, beluisteren via Spotify. 

PPPS. Deze blogpost is níet gesponsord (mocht ik willen). Ik heb dit boek zelf gekocht en erover geschreven omdat ik er gewoon erg enthousiast over ben!