Deutsches Kino: Freistatt

Eén keer per maand vertonen het Ketelhuis in Amsterdam en Filmhuis Lumen te Delft in samenwerking met het Goethe Institut en het Duitsland Instituut Amsterdam een Duitse film die verder niet in Nederlandse bioscopen draait, maar het wél waard is om bekeken te worden. Dit alles onder de noemer Deutsches Kino. Niet alleen leuk voor mensen die geïnteresseerd zijn in de Duitse taal, maar ook voor filmliefhebbers in het algemeen. De films zijn namelijk altijd Engels ondertiteld. Afgelopen maand was het de beurt aan Freistatt, een film van Marc Brummund. 


Wolfgang op zijn eerste dag in Freistatt 
Het verhaal
Opgenomen in 2015, maar zich afspelend gedurende het einde van de jaren '60, geeft de film Freistatt  een kijkje in één van de beruchtste opvoedingsgestichten van Niedersachsen, die Diakonie Freistatt. Talloze 'lastige' pubers werden hier door hun ouders heengebracht om heropgevoed te worden. Zo ook Wolfgang, de hoofdpersoon in deze film. Vanwege wat kwajongensstreken, een vervelende stiefvader en een moeder die niet voor hem op durft te komen, belandt hij uiteindelijk in de diaconie. Een plekje vinden blijkt alleen nog niet zo makkelijk - Wolfgang is natuurlijk 'de nieuwe' en wordt behoorlijk onder handen genomen door de rest wanneer hij het al op zijn eerste dag aan de stok krijgt met de oudere jongens. Er is één jongen, Anton, die Wolfgang wel wil helpen, maar Wolfgang wijst zijn hulp in de eerste instantie af. Om "vrome en gehoorzame jongemannen" te worden, moeten de jongens elke dag zwaar werk doen in een nabijgelegen veengebied, waarbij de begeleiders er niet voor terugdeinzen om de jongens lichamelijk te straffen wanneer ze hun werk niet goed doen.

Wolfang sluit uiteindelijk vriendschap met Anton, maar het verblijf in Freistatt valt hem nog steeds erg zwaar. Hij doet meestal wat van hem verwacht wordt, maar als hij vindt dat iemand onrecht wordt aangedaan, trekt hij zijn mond open. Dit heeft altijd nadelige gevolgen voor de hele groep: Ze krijgen bijvoorbeeld 's avonds geen eten of hun radio wordt afgepakt. In brieven naar zijn moeder schrijft Wolfgang echter altijd dat hij goed behandeld wordt. 
Wolfgang wordt uiteindelijk zo wanhopig, dat hij meerdere keren probeert om te vluchten. Hij wordt echter keer op keer weer gepakt door de begeleiding, omdat hij verdwaalt in het enorme moerasgebied. Een laatste vluchtpoging met Anton lijkt integendeel toch te slagen.

Wolfgang en Anton tijdens hun vlucht

De jongens bereiken hun oude woonplaats en Wolfgang ziet voor het eerst sinds tijden zijn moeder en stiefvader weer terug. Zijn moeder schrikt heel erg door het zien van haar zoon en wil weten hoe het er écht aan toegaat in Freistatt. Met z'n drieën rijden ze terug. Eenmaal aangekomen wordt Wolfgang echter weer in de steek gelaten. Zijn stiefvader rijdt snel weg met de auto en Wolfgang wordt weer opgesloten in het tehuis. Hij is radeloos, voelt zich verraden en weet niet meer wat hij moet doen. Als je wilt weten hoe het verhaal afloopt, kan ik het je zeker aanraden om de film te bekijken!

De keiharde realiteit
Wat deze film zo aangrijpend maakt, is het feit dat deze praktijken nog geen 40 jaar geleden écht plaatsvonden. Het geweld waarmee kinderen in die tijd, nota bene vlakbij Nederland, 'opgevoed' werden, was ongekend. Dit zie je ook heel heftig in de film terugkomen. Het meest ongelofelijke hieraan is nog wel dat de Duitse overheid de echte slachtoffers van dit soort gestichten pas in 2010 (!) met een schadevergoeding tegemoetkwam - alsof de psychische problemen die zij eraan overgehouden hebben, met geld opgelost zouden kunnen worden.
Nog een bijzonder weetje: De film is niet alleen gebaseerd op waargebeurde feiten, maar is ook daadwerkelijk opgenomen in de voormalige Diakonie Freistatt en diens omgeving. Het gebouw staat er namelijk nu nog, en wordt - gek genoeg - nog steeds als internaat gebruikt. 

There is a house in New Orleans 
"They call the rising sun. And it's been the ruin of many poor boys, and God I know I'm one", zongen The Animals in 1964. Er is geen lied dat beter bij deze film past als "House of the Rising Sun". De versie die hier gebruikt is, bewerkt door Anne Nikitin en gezongen door Adam Franklin, is echt prachtig. Net zoals de andere muziek, die ook perfect past bij het verhaal. Onder andere Richie Havens "Freedom" en een cover van "Scarborough Fair" komen voorbij. 
Ten slotte moet ik nog even zeggen dat de film naar mijn mening volledig tot zijn recht komt door het acteerwerk van de gehele cast én de indrukwekkende beelden van de omgeving. Petje af!

Kortom: Genoeg redenen om de film te bekijken, dus :-) Wil je meer informatie over de film en/of Deutsches Kino? Klik dan op de volgende links: 

Alles over de film Freistatthttp://www.freistatt-film.de (in het Duits)

Tot de volgende Deutsches Kino

Tschüß!

PS. Deze blogpost is níet gesponsord.

0 reacties:

Een reactie posten

 

Contact

Heb je vragen, suggesties, opmerkingen of wil je om een andere reden contact met mij opnemen? Je kunt mij bereiken via:

lottebrandjes@hotmail.com o.v.v. Boeken en Bergen

Óf laat een reactie achter onder een van mijn posts. Ik zou het erg leuk vinden om een berichtje te ontvangen!

Tschüß!

Lotte

Over mij

Over mij
Hoi! Ik ben Lotte, 19 jaar oud en studente Duitse Taal en Cultuur. Zoals je misschien al uit de titel van mijn blog hebt kunnen afleiden, ben ik gek op lezen en wandelen - Boeken en Bergen, dus :-) Verder houd ik van mooie muziek, goede films, de winter, foto's maken én München, de stad waar ik op dit moment op uitwisseling ben en tot augustus woon en studeer. Op mijn blog wil ik een beetje van die liefdes graag met jullie delen. Tschüß!